zaterdag 30 januari 2010

Het was een rare week, toch . . ?

Precies een week geleden stond de teller voor wat betreft het aantal slachtoffers in Haïti op 111.500. Een ramp van onvoorstelbare omvang, deze ramp tart elke vergelijking, 5000 keer meer doden als de vuurwerkramp van Enschede, 40 keer meer doden dan bij de ramp met de Twin-Towers! Maar na die inzamelings-actie giro 555 is het toch wel opvallend stil geworden buiten Haïti. Weet jij hoe het er nu voor staat? Ik niet!Voorlopig pijnigen de meest afschuwelijke beelden nog steeds mijn netvlies, misschien ben ik gezien m’n leeftijd wat trager geworden in het verwerkingsproces. Overweldigend amateuristisch hoe de internationale hulpverlening zich over die ene landingsbaan het land probeerde in te persen. Haast gênant hoe regeringen stonden te trappelen om Haïti in de armen te sluiten, na ze decennia lang compleet te hebben genegeerd. Schaamteloos hoe dat leger journalisten op de meest scorende puinhopen op zoek ging naar het best scorende menselijke drama. Kleurrijk gevarieerde hulpacties werden op touw gezet, artiesten en bedrijfsleven kwamen irritant “belangeloos” in beeld. Een zevenjarig meisje blijkt ineens geheel zelfstandig koekjes te kunnen bakken, die helemaal in haar eentje te gaan verkopen en de opbrengst zelf te kanaliseren bij de inzamelingsactie! Wie twijfelt nog aan de toekomst van Nederland, dat is die door JP gesuggereerde VOC-mentaliteit, toch . . ??

Een minister van ontwikkelingssamenwerking, die het armste land van de wereld niet interessant genoeg vond voor zijn portefeuille, verdubbelde “royaal” alle spontane donaties uit onze belastingpot. Hoe kwalificeerde Marijnissen hem ook alweer, oh ja, flapdrol. De corrupte regering van Haïti was dagenlang nergens te bekennen, mochten daarom die adoptiekindjes versneld het land uit? Haïtianen die erop los plunderden, en die doodbloedende man op straat, in de rug geschoten door een politieagent, omdat hij een zak rijst gestolen had. De broodnodige feitelijke informatie zal nooit meer tot mij komen om overal ook maar een begin van een mening over te vormen, de verwarrend elkaar beconcurrerende rapportages voorkwamen een objectief beeld op te bouwen. Afgelopen maandag werden “onzeUSAR-mannen en vrouwen nog even bij Pauw & Witteman kritisch aan de tand gevoeld waarom ze het niet anders, langer, eerder en dus beter hadden gedaan? Volgende keer moeten ze arrogante betweter Jeroen Pauw de leiding geven over zo’n team, succes verzekerd, toch . . . ?

Terwijl die arme mensen in Haïti buiten onder een tentdoekje in de schaduw zitten te niksen, kreunen wij hier nog steeds onder de gevolgen van de opwarming van de aarde. Hoe lang is het geleden dat we zo’n koude winter hebben gehad, vanmorgen heb ik nog in opdracht van die eerder genoemde JP sneeuw geruimd bij de buren en bij onszelf. Overigens was dat tevens de warming-up voor mijn krachttraining. Het wordt hoog tijd om wat minder gewicht aan de stang te hangen en die frequentie wat op te voeren. Want het gaat weer bijna gebeuren, het winterwerpen voor 6 februari in Eindhoven is volgeboekt, de slingeraars hebben er zin in! Een paar weken waren de sportparken in Venlo en Roermond hermetisch afgesloten voor alle sporters vanwege de aanhoudende sneeuw en vorst. Gelukkig dat ik onder dergelijke omstandigheden over m’n eigen accommodatie kan beschikken bij Scheuten Glas. De schop en de harde bezem achterin en gaan met die banaan, heerlijk wat heb ik genoten in m’n eentje. Afgelopen donderdag privé-training gehad in Roermond van Wim(ke) Coenen. Klasse die vent, en goeie aanwijzingen dat hij geeft! Het vroor en ik zei tegen hem:”als het te koud is, ga je maar even naar binnen”. Hij keek me vanaf 2.10 meter aan en gromde:”maar ik sta hier ook voor m’n eigen lol!”. Neem even een kleine pauze en denk daar eens even over na wat hij daarmee zegt, dat moet toch gewoon een goeie trainer zijn.

Ja ja, er ligt weer nieuwe sneeuw, het vriest een paar graden maar morgenvroeg ga ik toch naar Roermond, ben benieuwd wie er is? Waarschijnlijk ben ik wel weer alleen, maar ja,

beloofd is beloofd, toch . . . ?

maandag 25 januari 2010

Gewichtwerpen, een buitenbeentje in de atletiek

Iedereen kent wel de drie meest beoefende werpnummers van de atletiek: kogelstoten, discuswerpen en speerwerpen. Echter er zijn toch echt nog twee werponderdelen, kogelslingeren en gewichtwerpen, deze machtige disciplines zijn veelal onbekend en daardoor ook wel onbemind. Temeer ook omdat ze onterecht als zeer gevaarlijk worden bestempeld en daarom vaak tijdens wedstrijden naar een voorprogramma of bijveld worden verbannen.

Verschrikkelijk jammer, want het zijn zeker wel spectaculaire nummers die veel (kijk-)plezier kunnen bezorgen. Laten we het eens kort hebben over gewichtwerpen. In het verleden hebben veel sporten en onderdelen op het Olympische programma gestaan die nu die status niet meer hebben. Een van die klassieke onderdelen, gewichtwerpen, stond van 1904-1920 op het Olympische programma.

Gewichtwerpen is een atletiekonderdeel dat sterk verwant is aan het kogelslingeren. De deelnemers moesten indertijd een metalen kogel van 56 pond, zo’n 25,4 kilo, zo ver mogelijk werpen. Aan de kogel zat een metalen handvat. Gewichtwerpen komt oorspronkelijk van de Schotse Highland Games, waar naast gewichtwerpen ook nog steeds kogelslingeren (hammer throwing) en boomstamwerpen (caber toss) op het programma staan. Naast Schotland was het onderdeel met name in Amerika erg populair, waarschijnlijk meegenomen door de immigranten.

Het is dan ook niet vreemd dat gewichtwerpen zijn Olympisch debuut maakte op de Spelen van St. Louis in 1904. Vijf Amerikanen en een Canadees streden destijds om de titel. Onder hen de winnaar van het kogelstoten, Ralph Rose en de kampioen bij het kogelslingeren, John Flanagan. Die laatste had twee maanden eerder nog het wereldrecord verbroken, zij het in de variant met aanloop. Dat was in St.Louis uit den boze, de werpers moesten binnen de cirkel blijven. De enige Canadees, politieagent Étienne Desmarteau was de beste. Met zijn eerste worp haalde hij 10,46 meter, zo'n 30 centimeter verder dan John Flanagan.
In Antwerpen, zestien jaar later, stond gewichtwerpen voor het laatst op het programma. Ook nu was er weer een Canadees van de partij, maar die moest de eer nu laten aan de Ieren, want de drie favorieten waren alle drie geboren op The Emerald Isle. Eveneens hadden ze alle drie al een Olympische titel op zak. Paddy Ryan had enkele dagen voor de wedstrijd in Antwerpen het kogelstoten gewonnen. Pat McDonald was in 1912 de beste kogelstoter, en Matt McGrath won in Stockholm het kogelslingeren. Gezamenlijk stond het drietal bekend als de "Irish Whales". Matt McGrath was de topfavoriet, maar moest afhaken met een knieblessure, opgelopen bij het kogelslingeren. De strijd tussen Pat McDonald en Paddy Ryan werd met een worp van 11,265 meter in het voordeel van Pat McDonald beslecht. Ter vergelijking, het huidige wereldrecord gewichtwerpen met 25,4 kg is sinds de 90er jaren in handen van de Amerikaan Lance Deal met 25.86m.

Sinds 1974 vormt gewichtwerpen een van de disciplines van de werpvijfkamp, een exclusief onderdeel voor Masters! Ook tijdens EK’s en WK’s voor Masters staat gewichtwerpen als individueel onderdeel in het programma. Ook bij de nationale kampioenschappen staat gewichtwerpen bij vele landen op de agenda, maar helaas niet in Nederland. De Atletiekunie erkent weliswaar nederlandse records (zie tabel links) maar negeert het buitenbeentje gewichtwerpen nog steeds bij het NK! Geleidelijk zijn de regels ook wat duidelijker aangescherpt. De veldomstandigheden zijn identiek aan kogelslingeren, de werpring heeft ook een diameter van 2,13m (7 voet). Voor de maten en gewichten van het werptuig zie de tabel, helemaal bovenaan.

zaterdag 16 januari 2010

De Scopias Prestatieprijzen 2009 en ik

Sorry dat IK er toch weer wat over schrijf! Maar IK ben niet begonnen, en IK moet het toch even kwijt! Want groot was mijn verbazing toen IK door de voorzitter van Scopias werd uitgenodigd voor de Nieuwjaarsreceptie, IK was namelijk genomineerd voor ’n jaarprijs! Maar IK was toch al sinds 1 december overgeschreven naar Swift Roermond, en had IK uit ergernis al sinds september niet meer getraind bij Scopias? IK stond perplex! Lang overleg voeren met Marijke is dan niet nodig, IK ben niet vies van nominaties en prestatieprijzen, maar er zijn grenzen, en hier snapte IK werkelijk niks van. Dus heb IK me netjes afgemeld in een e-mail naar de voorzitter met onderstaande tekst: “Aangezien ik geen lid meer ben van Scopias, lijkt het me niet gepast zaterdagmiddag aanwezig te zijn. Ik heb weliswaar in 2009 mijn stinkende best gedaan om samen met de hele werpersgroep masters voor Scopias goed te presteren, maar ik heb daarbij zeker niet gedacht aan deze vorm van erkenning of ondersteuning. In ons streven naar een continu groeiend steunpunt voor werpers in Venlo hebben we geijverd voor optimalere inzet van alle bestaande faciliteiten en potentiële ondersteuning om deze doelstelling te bereiken. Helaas is dit niet gelukt, maar desondanks ben ik blij dat we een vervelende periode hebben afgesloten met twee open gesprekken en een positieve blik op de toekomst. Mocht “het-plaatje-al-op-de-beker” staan zou ik je willen vragen te overwegen die beker voor één jaar op de kast van Jan en Heidi Valize te laten schitteren. Als dank voor de geweldige steun die wij als werpersgroep van deze twee mensen hebben ervaren. Met Jan en Heidi hebben we de twee zitbanken bij de werpkooien gerealiseerd. Jan heeft als materialenman mede gezorgd voor de trainings-werpgewichten, heeft samen met mij de eerste gesprekken met de Gemeente gevoerd voor die extra werpkooi. Die gingen toen nog puur over veiligheid, verbeterd onderhoud en het verder stimuleren van de werpnummers, en zo hoort het. Jan heeft alle werpsectoren gekenmerkt met plukjes wit kunstgras en zat boordevol ideeën met het zelf maken van meetapparatuur van het werptuig etc.. Last but not least hebben ze de werpwedstrijd in september gered door samen ongevraagd de gaten in de organisatie op te vullen. Groot respect, veel dank!”

s’Avonds na de nieuwjaarsreceptie belde Jan Valize me een beetje opgewonden op, ik had niet één, maar twee prestatieprijzen toebedeeld gekregen! Deze jaarprestatieprijzen worden berekend door de geleverde prestaties in 2009 procentueel te vergelijken met de Nederlandse records die voor de betreffende onderdelen in de recordboeken van de Atletiekunie zijn opgenomen. Dat werd me nog eens medegedeeld door de technisch coördinator in een mini-e-mailtje dat begint met “Jan, “ en eindigt met “Naam. “, met daartussen slechts een korte zakelijk technische uitleg. Maar Marijke had me al plaatsvervangend voor “iedereen” gefeliciteerd, en dan wilde ik graag afsluiten met die twee trofeeën:
Masters-trofee
1. Jan Titulaer (M60) Werpvijfkamp 3959 pnt 98.4%
2. Marco Gielen (M35) 10000 m 29.51.21 95.5%
3. Nico Verstraten (M55) 3000 mS 12.16.99 93.7%
Sijbers Wisseltrofee
Deze trofee wordt uitgereikt aan de atleet die op enig onderdeel het Nederlands Record het dichtst benadert
1. Jan Titulaer (M60) Werpvijfkamp 3959 pnt 98.4%
2. Marco Gielen (M35) 10000 m 29.51.21 95.5%
3. Wouter Schuwer 400 mH 53.62 95.2%
Nou nou, als IK zie wie IK achter me gelaten heb, dan streelt dat toch wel mijn ego. Maar wees gerust, IK ga niet door de knieën, Jan Valize geeft die Sijbers-trofee een mooi plekje in zijn materialenhok en die Masters-trofee is voor degene die officieel zijn eerste PR verbeterd, straks in die nieuwe werpkooi! Nu zal IK er over ophouden, maar weet dat WIJ het samen hebben gedaan, gepresteerd, geweigerd en verdiend!

woensdag 13 januari 2010

Er moeten koppen rollen

De kop klinkt een beetje eng, maar het is niet anders. Vanmorgen had ik zo’n dwingend gevoel dat ik moest gaan gewichtwerpen, voor de onwetenden onder ons is dat zo’n dikke kogel van 9,08kg met een paar schakels eraan, totaal ongeveer 45 cm lang, zover mogelijk wegsodemieteren. Over vier weken is in Eindhoven alweer de eerste wedstrijd, en dan wil je beslagen ten ijs komen! Buiten is het guur en nog steeds een paar graden onder nul, de sneeuwlaag zakt wel al een beetje in als verschaald bier, de grasprietjes priemen erdoor maar wit is het wel nog.

Onder het schoonvegen van een stukje weg bij Scheuten Glas loopt me het zweet al over de rug, en in m’n kop wil het maar niet rustig worden. Gisteravond nog wat voor Lampis gedaan, we hadden “redaktievergadering” gehad, en dat brengt dan altijd werk met zich mee, maar dat is gewoon leuk. Het loopt als een spoortrein, al meer als 150 werp(st)ers hebben zich gemeld op de website en maken driftig gebruik van ons werpersplatform om zich voor te bereiden op een nog beter seizoen. Voor het slapen gaan een laatste borrel en nog effe kijken naar Pauw en Witteman. Het Irak-rapport is gisteren uitgebracht door de commissie Davids, dus zitten daar parlementair verslaggever Frits Wester, GroenLinks-fractievoorzitter Femke Halsema en oud-minister van Defensie Frank de Grave op het puntje van hun stoel. Want er moeten koppen gaan rollen! Om balans te brengen in het gesprek zat er ook nog de directrice van Stichting Vluchteling Tineke Ceelen, voor actuele informatie net terug van een bezoek aan de vluchtelingenkampen in Irak.

Ik doe wat proefdraaitjes en wat oefeningen om de stramme spieren wat los te maken. Lekker diep blijven zitten, naar achteren blijven hangen en de armen recht houden. De spirit komt geleidelijk terug en we gaan dat ding over de 16 meter gooien. En natuurlijk, laatste tip van Michel Leinders, blijf naar die kogel kijken! Nou, had ik daar nog maar even mee gewacht. Die dikke kogel zie ik zwaar op de bevroren grond bonken en doorrollen, daarbij de bevroren sneeuw als wapperend haar met zich mee slepend. Ah jakkes, het lijkt wel een rollende kop! Ik mag Balkenende niet erg en mijn vertrouwen in een oud-president van de Hoge Raad staat als een huis. Maar wat een vervelend gesprek ontstond daar gisteravond, mekaar vliegen afvangen, ze hebben het altijd al geweten, gewoon doorkwetteren en niet luisteren, de citaten met paginanummers uit het rapport worden over tafel gesmeten, Balkenende en vooral Balkenende z’n kop moet rollen. Als ik dat in mijn simpele eenvoud probeer af te wegen naar de impact dat het Nederlandse besluit destijds heeft gehad op de oorlog in Irak, kom ik niet verder dan die scheet die me bij de laatste worp ontgleed. Niemand heeft het gehoord, en mij luchtte het op.

Maar ik was toch zo vroeg opgestaan om te gewichtwerpen. Even serieus Jan, kruip in je techniek en goed opstrekken bij de afworp. En nakijken dat ding. Maar potdomme, ik raak dat beeld niet meer kwijt. Dat doffe geluid van die kogel bij het neerkomen, dat trage wegrollen en die stuifsneeuw om die kogel. Dat is niet leuk meer, ik voel me er niet meer prettig bij, bijna mede-verantwoordelijk. Wat is die Pauw toch een arrogant manneke en wat kan die Witteman gemaakt spitsvondig overkomen. Oh ja, ze hadden nog een vierde gast. “Wat vind u ervan, u bent zojuist terug uit Irak?”. “Ja, gisteravond”, fluistert een aangedane Tineke Ceelen, van haar sympathieke gelaat druipt “waar ben ik hier in godsnaam terecht gekomen”. Als ze, om erin te komen, inbrengt dat de gevluchte Irakezen haar verteld hebben, dat ze onder Saddam Hoessein nog een dak boven het hoofd hadden en enige stabiliteit ervoeren, breekt het opgefokte kippenhok weer los. Hoe kun je zoiets beweren, “we” hebben er toch goed aan gedaan om die sadistische dictator eruit te sodemieteren. De Irakezen kunnen nu tenminste in alle vrijheid bouwen aan hun eigen toekomst, wellicht is het land wel rijp voor een zusterpartij van GroenLinks! Witteman redt de situatie door een filmpje te starten van haar recente bezoek aan een vluchtelingenkamp, waarbij mevrouw Ceelen commentaar geeft. We zien een klein jongetje, dat zeven van zijn negen familieleden heeft verloren in die na-oorlogse periode in vrijheid, een matje op de harde woestijngrond wijst hij aan als zijn thuis. Een gebroken vader komt in beeld, waarvan drie dochters waren ontvoerd. Voor een losgeld van 40.000 dollar zou hij ze terug kunnen krijgen, maar waar moet zo’n man vanonder zijn plastic zeiltje dat bedrag vandaan toveren? Maar uiteindelijk had hij z’n dochters toch weer terug gekregen . . . alledrie zonder hoofd.

Dit hartverscheurend menselijk drama slaat in als een werpgewicht op de discussietafel, maar niet voor lang kruisen vijf paar gretige ogen zich daarboven, vijf halfgeopende monden staken voor heel even het gekakel. “Daar zijn we toch niet voor gekomen”. Nee, Tineke Ceelen haar toegemeten spreektijd is om, het gaat weer over het waarom de Tweede Kamer niet volledig was ingelicht. Hoelang was dat ook alweer geleden, ja, zeven jaar toch! En welk effect heeft dat gehad? Niks, niets, nul komma nul! Maar het vertrouwen in de politiek is toch geschaad? En ik raak dat beeld van die gebroken man maar niet kwijt, stel me voor zijn laatste aanblik van z’n dochters. En die politieke kippen zonder kop vinden nog steeds dat er koppen moeten rollen.

Ik haal m’n werpgewicht maar op, de bevroren sneeuw laat zich makkelijk afvegen, en met meer zorg dan normaal leg ik mijn kogel op de witte handdoek achterin de auto. Even sta ik te denken “wat nu?”. Resoluut grijp ik de harde bezem uit de auto en begin als een gek de straat schoon te vegen. Het zweet loopt me over de rug, maar in m’n kop wordt het steeds rustiger. Het gaat er immers niet om hoe je figuurlijk koppen kunt laten rollen maar hoe je feitelijk kunt voorkomen dat er koppen rollen.

Onderweg in de auto probeer ik weer aan wat positiefs te denken, sla eigengereid WitRechts af, GroenLinks kan voor mij de bomen in en probeer me voor te stellen met wie ik samen met mijn werpgewicht weer gierend van het lachen over de grond zou willen rollebollen.

Ik hoop dat u me dat toestaat Tineke Ceelen, u hebt zonder enige tegenstand gewonnen!

vrijdag 1 januari 2010

Laot die ballunkes los, gaef ze de ruümte

Lezers van deze weblog moeten wel affiniteit hebben met werpnummers in de atletiek, anders hadden ze me niet gevonden! Voor deze (potentiële) werp(st)ers: hè hè, het nieuwe jaar is weer begonnen, loop heel even naar buiten, strek je armen ten hemel en haal weer vrij adem. ”Laot die ballunkes los, gaef ze de ruümte”! De tellers in de bestenlijsten 2010 staan weer op “0”. Het nieuwe (jacht)seizoen is weer geopend!

Baat het niet dan schaadt het niet! Voor jullie en al je dierbaren een heel fijn 2010 gewenst, dat betekent zo'n beetje voor iedereen veel geluk, voorspoed, vooral gezondheid maar voor ons toch ook af en toe pieken in onze favoriete sport.

Hopelijk kunnen we een prachtige werpkooi neerzetten in Venlo, nieuwe of oude mensen enthousiast maken voor die machtige werpnummers. Blijf ook in 2010 zuinig omgaan met je lijf, voorkom blessures. En oh jee, zit je momenteel thuis met een blessure, we duimen voor je, vergeten je niet en kijken uit naar je come-back. Want het mooiste voor ons is toch, gewoon samen genieten op training en wedstrijden van onze hobby . . . . . .

kogelslingeren - kogelstoten - discuswerpen - speerwerpen - gewichtwerpen.

Voor al die anderen die denken, waar heeft die gek het nu weer over, natuurlijk ook voor jullie een voorspoedig 2010 gewenst! Je hoeft niet meteen naar buiten te lopen, maar ben je nog op zoek naar een goed voornemen, dan heb ik er misschien nog eentje! Je hebt mij gevonden met surfen, zoek dan ook eens verder onder Lampis, AV Swift, YouTube of zomaar Atletiekunie. Zoek eens naar plaatjes of filmpjes van kogelstoters, discuswerpers en vergeet de kogelslingeraars niet. Prachtig toch, wat een schitterende bewegingen, eigenlijk ongelooflijk dat er zo weinig belangstelling voor is. Nou ja, een beetje begrijp ik dat wel, het zijn immers moeilijke en individuele disciplines die veel gevarieerde training vereisen op gebied van techniek, kracht en souplesse. Het vereist jarenlang trainen en teleurstellingen overwinnen. En wij doen dat het liefst samen, dat maakt het extra mooi. Kom eens naar ons kijken, je mag ook gewoon eens voorzichtig meedoen of wijs je omgeving eens op onze machtige Olympische disciplines. Je herkent ons meteen, het zijn van die goedaardige lobbessen die onvermoeibaar met kogels en discussen lopen te zeulen.

Maar bovenal “gaef ôs de ruümte”, stop ons niet weg, weet dat we er zijn!

Tot ziens bij de werpkooi, waar die ook staat . . . . ! !