zaterdag 15 mei 2010

Het was weer een raar weekje

Het was weer een raar weekje. Jullie kennen me misschien al een beetje. Vaak heb ik die onbeteugelde neiging om mensen een brief te gaan schrijven, me te bemoeien met zaken waar ik het niet mee eens ben, maar ook gewoon maar om aan te moedigen in dingen die me gelukkig maken. Afgelopen week kon ik die neiging weer eens vier keer niet onderdrukken, vier keer moest ik wat kwijt, en vier keer heb ik ze niet weg kunnen gooien, daarom vertrouw ik ze maar aan jullie toe.

Geachte Jack, dat was niet zo slim van je. Een spindokter die in z’n eigen web van CDA- en Defensie-draden verward raakt. Ja, ik weet het wel, niks leuker om lekker verliefd te worden, maar niet alleen volgens de CDA-regels is dat niet netjes zolang je trouw beloofd hebt aan een ander en wat doe je je kindertjes aan, slappe zak Jack? Verliefd worden op je ondergeschikte is in Defensie-termen zo’n beetje omgekeerde feitelijke insubordinatie, moest je toch weten en je zeker niet aan vergrijpen. Het vlees is zwak en niets menselijks is ook jou vreemd. Okay, zielig voor die verplicht overgeplaatste adjudante en jammer voor je geprognotiseerde glanzende carrière. Nederland en de wereld zal er niet door veranderen of wakker van liggen. Alleen de wereld voor je gezinnetje stort in, klojo.

Hallo verslaggevers van Nederland, een vliegtuig stort neer met merendeels landgenoten als passagiers. Verschrikkelijk dat alles vernietigende einde aan zo vele levens. Een drama, woorden schieten hier tekort. Maar niet voor jullie verslaggevers, als er geen woorden zijn dan maken we ze maar potdomme. Enige terughoudendheid ware gepast, enig inlevingsvermogen ware netjes en enige compassie met nabestaanden vereist. Maar niet voor jullie, verslag van de rampplek moet worden geaccentueerd met beelden van een dagboek, net lang genoeg om die twee regels te lezen. Die Holy Bible waarvan een bladzijde symbolisch omslaat door een zuchtje wind. Die ridicule vragen aan die tig zogenaamde experts: “Wat denkt u dat er gebeurd is?”. Waarom niet beperken tot het opsteken van een kaarsje, de ingetogen nagedachtenis aan méér dan 100 mensenlevens, het drama heeft zich voltrokken en laat de echte experts minutieus hun werk doen om maatregelen te analyseren zodat dergelijke rampen in de toekomst uitgesloten zijn. Snelle raad-spelletjes leveren geen fluit op, die ongewenste beelden van slachtoffers, dat overlevende jongetje en treurende nabestaanden maken me bedroefd. Raar, ik moet denken aan aasgieren bij een afgekloven karkas.

Beste Wim, ik heb weer lekker getraind. Pas toen ik weer veel te laat de beschutting van de auto opzocht, bemerkte ik dat het geregend had en dat m’n werpschoenen vol water stonden. Je zou er een longontsteking mee kunnen oplopen. De werpersgroep bij Swift groeit bijna met de week, en prachtig om mee te beleven dat jouw enthousiasme evenredig meegroeit. Ik voel me ‘n beetje schuldig dat ik er nog steeds niet in slaag om al jouw goeie aanwijzingen met kogelstoten weet om te zetten in die perfecte stoot. Draai ik eindelijk goed mijn rechterheup in, vergeet ik de kogel hoog uit te stoten. Stoot ik hoog uit, vergeet ik om lang achter te blijven met aanglijden. Blijf ik goed achter, vergeet ik weer m’n heup in te draaien en “volgende keer, hoger uitstoten”. Bemoedigend spreek ik Marijn toe, die pas zes weken bezig is: “Ik bin pas 52 jaor bezig en ik doon ut nog altiëd neet good, dus de kins nog veuroët”. Marijn loopt weg met een zo’n blik van “wat heb ik daar nou aan, opa”.
We gaan discuswerpen, Wim blijft nog even bij het kogelstoten. Niet dat je dan aan zijn oplettendheid ontsnapt, want na de tweede worp galdert het over sportpark de Wijher:”Achter bliëve kiëke en iërs dreije op de bal van diene voot”. Hij heeft weer eens gelijk, en alweer brengt hij me een stapje dichter bij de 40 meter. Met Jeroen doen we nog wat pogingen kogelslingeren en gewichtwerpen. Als we van het terrein lopen en naar Wim roepen: “Tot maondaag, hôjje en bedank”, staat hij alweer Alain in te wijden in de allereerste beginselen van het kogelslingeren.

Lieve Angela, er zijn belangrijker dingen in het leven, niet alleen terugkijkend naar de afgelopen week. Maar toch, voor mijn vrouw en mij eindigde X-Factor gisteravond, het plezier is er vanaf. Van een vakjury verwacht je een deskundig advies en oordeel, van presentatoren een objectieve benadering van de deelnemers. Onze mening hoeft niet altijd overeen te komen met de vier panelleden, maar gisteravond heeft de jury zich echt volledig gediskwalificeerd bij de keuze tussen Sumera en Kelvin. Commentaar en motivering van Stacey waren al beschamend, maar de herenkeuze van Gorden en Eric voor de wilde hordenloop van Kelvin waren het ultieme bewijs dat het allang niet meer gaat om een eerlijke strijd naar de X-Factor 2010. Naar onze mening verdwenen Janna en Sarina al te vroeg van het toneel, maar XXXL-Factor Sumera verdiende het om de ultieme keuze aan de Nederlandse kijkers te laten. Lieve Angela, samen met jou hebben we onze tranen de vrije loop gelaten, volgende week geen X-Factor meer, helaas ook voor ons heeft ergernis z’n grens. We hopen dat RTL rond jou en Wendy een nieuw team kan vormen, want de objectiviteit van Martijn neemt ook met de week af.

Lieve lezer, waar maak ik me druk over, waar draait het in het leven allemaal om? Ik weet het niet! Blijf gewoon bij jezelf Jan, en doe eens ‘n poging. Vooruit dan maar:

het leven is als kogelslingeren, hou die kogel met beide handen stevig vast, recht je rug, slinger hem in de rondte en kijk om je heen, maak hem deelgenoot aan de carrousel van deze wereld in vogelvlucht, maak hem gelukkig, leg al je talent, kracht, techniek, souplesse en liefde erin, laat je omgeving meegenieten, laat hem zoef-zoef-zingen in die laatste snelle draai. Maar laat hem op het juiste moment los, verdere controle is nu compleet nutteloos, de analyse ligt dan niet meer bij die inslag in het gras, maar in alles wat daaraan voorafging.

Vette knuffel!

Geen opmerkingen: