Eén op de vijf meiden verkracht

Stond 29 juli 2015 met chocoladeletters op de voorpagina van De Limburger. Dat komt even keihard binnen zeg! Verkrachting is immers het ongewenst seksueel binnendringen van het lichaam door een ander, en dat bij één op de vijf! Dat hoort gewoon niet, potdomme! De Limburger gaat verder met enkele opmerkelijke statements: één op de vijf jonge vrouwen met seksuele ervaring is wel eens slachtoffer geweest van een verkrachting. Onder jonge mannen is één op de vijf geconfronteerd met ongewenste seksuele ervaringen. Er wordt verwezen naar een onderzoek onder ruim tienduizend jongeren tussen de 12 en 25 jaar door GGD Zuid-Limburg en de Universiteit Maastricht. Reden genoeg om daar eens te gaan neuzen op het internet. En wat blijkt, de resultaten van het genoemde onderzoek zijn enigszins genuanceerder: één op de vijf jonge vrouwen met seksuele ervaring is wel eens slachtoffer geweest van ongewenste seks. In iets ruimere bewoordingen: ruim 20 procent van de vrouwen zegt wel eens ongewild seks te hebben gehad. Er is onderzoek gedaan naar zes verschillende vormen van ongewenste seks: van kussen en aanraken van het lichaam tot orale, anale en genitale seks. De krant overdrijft dus wel wat, niet erg netjes, maar toch?

Daarmee wil ik niets afzwakken, want ook elke vorm van aanranding is een zedenmisdrijf. Niet alleen met geweld maar ook op aanranding zonder geweld staan straffen. De wetgever heeft geen definitie voorzien van ‘aanranding van de eerbaarheid’ in het strafwetboek. Aangenomen wordt dat sprake moet zijn van een inbreuk op de seksuele onaantastbaarheid en dat er geen geldige toestemming is bij het slachtoffer. Dus ook een ongewenste zoen of een tik op de billen!

Ieder van ons krijgt met deze precaire (maar wonderschone) materie te maken, al vanaf de vroege puberteit. Mijn vaders seksuele voorlichting was hierin dan ook niet alleen kort en bondig, maar ook met een overduidelijke boodschap: ‘dat je me potdomme netjes met meisjes omgaat, en niets doet wat ze niet willen’. Maar ja, we weten dat vrouwen en mannen iets anders in elkaar steken, en dan niet alleen fysiek. Vrouwen zijn (vaak) afwachtend, mannen jagers. De strikte navolging van mijn vader zou betekenen, dat wij mannen rustig zouden moeten afwachten. Daar komt nog eens bij dat mannen volgens de meest uiteenlopende experts ook nog eens ongeveer drie keer zo vaak aan seks denken als vrouwen. Dat betekent dat die wachtkamer bol komt te staan van de mannelijke hormonen. Buiten die wachtkamer flaneren en hebben die zich seksueel ontwikkelende jonge dames wel andere zaken aan hun steeds beter verzorgde hoofdjes. Iets eerder dan mannen zijn ze verschrikkelijk actief met hun eigen identiteit te profileren. Zet een bosje vrouwen bij elkaar en je hebt een wild manipulatief oerwoud aan vooringenomen selectieprocedures. Vrouwen kletsen de dag méér vol dan mannen. En waar hebben ze het dan over? Voornamelijk het zichzelf profileren en het maken van onderscheid. Verschrikkelijk hoe hard vrouwen onder elkaar kunnen zijn. Hoe bezittelijk hecht speciale vriendschappen kunnen zijn en hoe vijandig de rest van de vrouwelijke wereldbevolking vaak wordt benaderd.

In die woeste jungle van ongecontroleerde paarvorming groeide kleine Jantje ook op. Buiten de waarschuwing van mijn vader om, moest ik het ook maar zelf ontdekken. Volkomen blind en onwetend van die overlopende wachtkamer van mannelijk hormonaal geweld. Volkomen blind voor het druk kwebbelende zich in wellustige rondingen ontwikkelende vrouwelijk schoon. Althans voorlopig nog. Ik heb het heel lang volgehouden dat ik later met mijn moeder zou gaan trouwen. Maar net als jullie moest ik het schaakbord van de seksualiteit betreden, met vallen en opstaan.

Ik denk dat we met elkaar over onze ervaringen moeten durven praten, hoe ging dat en hoe knullig verliep dat soms. Laat het niet over aan dat grove pomp-, zuig-, trek- en spuitwerk van die websites op het (te) vrij toegankelijke internet. Hier volgen mijn eerste subtiele ervaringen met mijn twee eerste vriendinnetjes. De daarop volgende ervaringen verliepen niet altijd even netjes, daar heb ik ook spijt van. Ook maak ik vooraf nederig mijn excuses aan die dames die ooit door mij indirect onheus zijn bejegend. Sorry voor het te overdreven verdrinken in jullie prachtige ogen, het met te grote regelmaat verdiepen in jullie mooi gevormde borsten of die sensuele pruillippen. En erger nog, ik heb het ook nog vaker ongegeneerd eruit geflapt, met te vaak (maar niet altijd) jullie enigszins geschokte reacties. Mijn welgemeende excuses, ik had de seksuele opvoeding van mijn vader niet zo vrijelijk moeten interpreteren.

Maar nu even terug naar mijn seksuele evolutie. Carla was mijn eerste eye-opener, ik heb haar al eens eerder vermeld. Zij zat vaker op het sportveld naar ons te kijken. Ze haalde zelfs altijd de discus voor me op. Maar hét gebeurde op de atletiekbaan in Eindhoven, ik stond mijn sportvriendjes aan te moedigen toen ik ineens een zacht handje de mijne voelde pakken. Als verlamd ging de daaraan vastzittende arm slap hangen en ik voelde m’n hartje in m’n keel kloppen. Ik keek naast me en Carla gaf me haar allermooiste glimlach. De atletiekwedstrijd speelde zich plotseling heel ver op de achtergrond af, ik onnozele hals stond me bloednerveus af te vragen wat ik hiermee moest. Geleidelijk besefte ik me dat dit een heel bijzonder moment was. Iemand volkomen wildvreemd wilde graag bij me horen, maar hoe moet dat nu verder? Hoe geef je daar ook maar een enigszins zinvol vervolg aan? Mijn vader had me wel eens vaker toevertrouwd ‘dat je me altijd netjes met meisjes omgaat, potdomme’. Maar ja, wat bedoelde die daarmee, ik voelde me ineens heel nerveus, onzeker, beperkt, verlegen, verantwoordelijk en heel bijzonder tegelijk. Vanaf dat moment waren we enige tijd ‘samen’, we spraken nooit af. Want zij kwam immers altijd kijken naar de trainingen met haar vriendinnetje en als er ‘iets’ was bij Festina dan waren we een stelletje. Elkaars hand vasthouden was onze belangrijkste band. Verder als zoenen, een omhelzing met mijn gezicht in die mooie zwarte lange welriekende haren en een voorzichtige aai over de rug is het nooit gekomen.

En toen was er Dorrie, ik ontmoette haar op de Blerickse kermis. De meisjes liepen linksom rondjes op het Lambertusplein, mijn vriendjes en ik rechtsom. Kan zijn dat ik me vergis dat het precies andersom was. In ieder geval kwamen we elkaar elk rondje twee keer tegen. Op een gegeven moment was daar een ‘klik’, ik heb me suf zitten denken wat dat ook weer was, maar ik kan het absoluut niet verklaren. Het was gewoon een leuk, wat klein, meisje met kort geknipt donkerblond haar. Ze droeg een keurig rokje, een licht truitje met daarover een ook al licht regenjasje. Maar ze had zo’n ontzettend lief gezichtje, je pikte dat er zo uit in die gemêleerde mensenmassa. Na het zoveelste rondje kwamen we elkaar tegen bij de bokstent, waar net die boksers zich neus-snuivend en tapdansend stonden te presenteren. ‘Hallo’, zei ik. ‘Hallo’, zei zij. We hadden allebei niet meer in de gaten dat mijn twee vriendjes hetzelfde zeiden tegen haar twee vriendinnetjes. Zo stonden we even zwijgzaam naast elkaar naar die zwetende uitgezakte boksers te kijken. Totdat mijn vriendje de stilte doorbrak met ‘zullen we doorlopen naar de rups’. De meisjes haalden tegelijkertijd de schoudertjes op en liepen gedwee met ons mee naar de rups. ‘Mag ik weten hoe je heet?’, zette ik de volgende stap. ‘Dorrie . . . ’, zei haar vriendinnetje. Ik verzamelde alle moed, en met mijn vriendjes in de nabijheid ging dat véééél gemakkelijker. ‘Dorrie, ik ben Jan, wil je met me in de rups?’. Dorrie haalde haar schoudertjes op en knikte ja. En even later zaten drie kakelverse stelletjes achter elkaar, ieder stelletje in een eigen wagentje. Je moest zelf als laatste instappen aan de buitenkant, hadden ze me gezegd. Als de rups dan sneller gaat wordt het meisje vanzelf tegen je aan gedrukt. Maar Dorrie hield zich stevig vast aan de binnenkant, potdomme, daar hadden ze me geen oplossing voor aangereikt. Vóór ons zat een stelletje waarbij dat wel werkte en ik dacht ‘oetlul, je doet weer iets verkeerd’. Dorrie dacht hetzelfde want toen de kap-dicht-ging keken we elkaar aan en moesten allebei proesten van het lachen. Het ijs was gebroken en toen de kap openging waagde ik ‘nog ’n keer Dorrie, en mag ik je dan vasthouden?’. Het antwoord was overduidelijk want ze schoof alvast op in mijn richting, allebei de handjes stevig op haar knietjes gedrukt. Na die scherpe sirene begon de rups aan zijn volgende snelle hobbelende opzwepende tocht. Ik dacht dat gebeurt me geen tweede keer en legde mijn arm om haar schoudertjes. Ik keek haar aan, maar ze durfde niet terug te kijken. Maar na de eerste hobbel voelde ik haar linkerarm achter mijn rug, ze vleide haar hoofd tegen mijn schouder. En samen hobbelden we onze rondjes. We hadden niet door dat de kap dicht en weer open ging, en toen de rups bijna stilstond drukte ik een zoen op haar haren, die roken naar Schwartzkopf. Ze kneep me in de rug. We hebben onze vriendjes en vriendinnetjes die avond niet meer gezien. We hebben gezellig lopen kletsen over absoluut onbelangrijke dingen, een colaatje gedronken en alles om ons heen had die avond geen enkele betekenis. Natuurlijk mocht ik haar naar huis brengen door de Begiënegangk. Halverwege beleefde ik m’n eerste tongzoen tegen die hoge kloostermuur. Ja, wat moet je daarvan melden. Misschien iets minder dan dat ze me vooraf hadden wijsgemaakt. Maar Dorrie was héél lief en gaf een hele diepe zucht na. Ze drukte zich tegen me aan en greep me met beide handjes onder m’n trui en streelde m’n rug. Ik liet mijn handen zakken om haar bij de armpjes te pakken, maar ze was me voor. Totaal onverwacht bracht ze mijn handen onder haar trui naar haar borsten. Kedoenk . . . kedoenk . . . kedoenk . . . bonsde mijn hart in mijn keel. Ik keek vluchtig omhoog en mompelde slechts ‘Pap, ik kan d’r echt niets aan doen’. Dorrie glimlachte, drukte zich nog vaster tegen me aan met haar armpjes om mijn rug. Met mijn twee armen onbehouwen tussen ons in, die nergens meer naartoe konden. Op twee plekken die vrouwen zo zeer van mannen onderscheiden. Twee gevoelige punten die te vaak onderwerp zijn van (on)gewenst seksueel gedrag.

De volgende dag hadden we afgesproken. Ze was er samen met slechts één vriendinnetje. Ik pakte haar handje en zei ‘Hallo Dorrie wat leuk dat je er bent’. Waarop haar vriendinnetje ons broze contact bruut verbrak met ‘Ze gaat vanavond niet met jou mee, maar met mij’, en sleurde Dorrie definitief uit mijn leven.

Carla en Dorrie, geen twee eerste kille zetten in het schaakspel van de seksualiteit, maar twee dierbare warme herinneringen . . .